W użyciu jest obecnie mnóstwo różnych odmian dronów, w bardzo odmiennych układach konstrukcyjnych. Operatorzy wybierają głównie te maszyny, które utrzymane są w najbardziej klasycznym układzie z czterema śmigłami, nazywanym quadcopter, gdyż ze wszystkich odmian konstrukcyjnych, to właśnie ten układ śmigieł zapewnia największą stabilność.
Niestandardowe drony wyścigowe
Nowsze modele dronów, zwłaszcza warianty sportowe i zadaniowe, często odchodzą od owego standardu, wyglądając zauważalnie inaczej niż najbardziej rozpowszechnione quadcoptery. Niektóre maszyny mają więcej śmigieł, lub bardziej przypominają konstrukcją śmigłowce. Najnowocześniejsze sportowe drony, natomiast, wzorowane są na swoich pierwowzorach, jakimi są wojskowe bezzałogowe maszyny latające, sterowane zdalnie. Sportowe drony przypominają więc coraz częściej nowoczesne samoloty z napędem śmigłowym, i posiadają zdecydowanie lepszy profil aerodynamiczny. Z racji konstrukcji, coraz częściej zdarza się iż nie mają one możliwości przejścia w tryb zawieszenia, nie posiadając śmigieł utrzymujących maszynę w jednej pozycji podczas lotu. Nie są one jednak przeznaczone do obserwacji, a podczas zawodów i wyścigów nie ma potrzeby ustawiania maszyny w trybie zawieszenia, więc dla posiadaczy takich dronów brak owej funkcji nie jest widziany jako wada.
Nowoczesne sportowe maszyny latające są wyposażane coraz częściej w mocne silniki spalinowe, gdyż są o wiele cięższe niż obserwacyjne czy wyczynowe drony, i potrzebują znacznie większej mocy by utrzymać się w powietrzu. Silniki te pozwalają na rozwijanie znacznie wyższych prędkości podczas lotu, i mogą być modyfikowane o wiele łatwiej niż silniki elektryczne, które są standardowym napędem dla niemal wszystkich dronów obserwacyjnych.